Μια μανούλα έφυγε τόσο ξαφνικά, αφήνοντας πίσω της δύο παιδάκια 6 και 3 χρονών...
Φαντάζομαι πως τα ετοίμασε το πρωί, τους έφτιαξε το πρωινό τους,τα έπλυνε, τα έντυσε, τα χτένισε...Ήρθε το σχολικό, τα αγκάλιασε και τα φίλησε...
Ξεκίνησε λοιπόν για τη δουλειά της και απλά δεν ξαναγύρισε...
Μια νεότατη γυναίκα, δεν θα γιορτάσει τη γιορτή της μητέρας την Κυριακή , δε θα καμαρώσει τα παιδάκια της στη σχολική παράσταση που με τόσο κόπο ετοιμάζουν, δε θα είναι πια κοντά τους...
Δύο παλικαράκια που θα μεγαλώσουν χωρίς το μητρικό χάδι, που θα αναζητάνε τη μαμά τους αλλά κανείς δε θα μπορεί να τους τη φέρει πίσω. Πώς να αντιμετωπίσεις αυτά τα παιδιά? Πώς να τους εξηγήσεις? Πώς να τους καλύψεις το κενό?
Είμαι συγκλονισμένη, μπορεί να μην την ήξερα προσωπικά αλλά τα παιδάκια της πηγαίνουν σχολείο μαζί με τα μικρά μου.
Δεν έχω όρεξη για τίποτα, δεν το χωράει ο νούς μου...
Γι'αυτό πρέπει να σταματήσουμε να αναλωνόμαστε σε ανούσιους τσακωμούς, να τρέχουμε να προλάβουμε πράγματα ασήμαντα, αφήνοντας στην άκρη τα πιο σημαντικά...
Καλό ταξίδι...
πωπω! τροχαιο να υποθεσω; δεν εχω χειροτερο απο θανατο παιδιου ή θανατο γονιου ιδιως με μικρα παιδια, οι χειροτεροι φοβοι μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι Μάχη, ανεύρισμα! :'(
ΔιαγραφήΟ μεγαλύτερος φόβος μιας μανούλας...είναι να μην πάθει κάτι και δεν είναι δίπλα στα παιδάκια της....κουράγιο στον μπαμπά που έμεινε πίσω...και ό,τι καλύτερο για τις ψυχούλες αυτές...(πόσο μικρή είναι η ζωή ρε γ@@, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου...Πώς να αντιμετωπίσεις δύο παιδάκια που θα κλαίνε και θα ζητάνε τη μαμά τους;
ΔιαγραφήΑχ ποσο τα σκέφτομαι αυτά τα παιδάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έχω ζήσει δύο φορές.
Φιλάκια ...
Ποιός είναι άραγε ο σωστότερος τρόπος να το μάθουν? Ακόμη δεν τους έχουν πεί τίποτα!
Διαγραφή