Ανοίγοντας το χρονοντούλαπο...

                                                                                                     Γειά σας φιλαράκια!

Προχθές κάνοντας μια επίσκεψη στο πατρικό μου και ζητώντας μου τα παιδιά κάποιο επιτραπέζιο που η γιαγιά είχε αποθηκεύσει στο πιό ψηλό ντουλάπι, έπεσα πάνω σε ένα μεγάλο κουτί με φωτογραφίες απο όλη μου τη ζωή...

Βρήκα φωτογραφίες που ήμουν μωρό, κάποιες απο το νηπιαγωγείο,με τους συμμαθητές μου στο δημοτικό,με τις φίλες μου στο γυμνάσιο, την παλιοπαρέα μου στο λύκειο...Εκδρομές, κοπάνες, εκδηλώσεις, μετά φοιτήτρια, φωτογραφίες που με τράβηξε ο τότε κολλητός μου...Πέρασαν όλα απο το μυαλό μου σα να ήταν χθές...

Εμφανώς πολύ πιο αδύνατη,πάντα χαμογελαστή, συνειδητοποίησα πως πέρασα πολύ όμορφα όλα αυτά τα χρόνια! Έκανα τα ταξιδάκια μου, ξενύχτησα, μέθυσα... Πέρασαν απο τη ζωή μου πολλά άτομα, άλλοι έμειναν, άλλοι χάθηκαν στην πορεία, άλλοι δε ζούν πια...

Γλυκόπικρο το συναίσθημα του πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια... Κι εκεί που σταματάνε οι φωτογραφίες, κάπου στα 26 μου, αλλάζει όλο το τοπίο...Παντρεμένη πλέον, με ένα μωράκι στην κοιλιά...Η απόλυτη ευτυχία!

Η αλήθεια είναι πως μελαγχόλησα λιγάκι βλέποντας πόσο πιο αδύνατη ήμουν, αλλά θεώρησα πως είναι ένα έναυσμα να αρχίσω δίαιτα!

 Έχω περάσει τόσο όμορφα, έχω μεγαλώσει όμορφα, έχω μια πανέμορφη οικογένεια που δε θα άλλαζα για τίποτα στον κόσμο. Τρία θαυματάκια που ήρθαν στον κόσμο με πολύ αγάπη... Δε μετάνιωσα ούτε δευτερόλεπτο για την επιλογή μου να γίνω μαμά τόσο νωρίς...Μεγαλώνουμε μαζί με τα παιδιά μας! 

Διασκεδάστε, περάστε όμορφα, η ζωή περνάει γρήγορα...

Σας φιλώ